jueves, 3 de abril de 2014



123 x 174

De la palabra
más clara, la esperanza,
es necesario hacer vida
del fuego que vence para siempre
el invierno en Sephard”

Salvador Espriu




                                               
                                              120 x 120


A memoria, un pentagrama valeiro
onde agora pousan páxaros de todos os países
como morcegos ao luar dos cemitérios
enchendo o ar de hinos histéricos.

                    Luisa Villalta








122 x 170


Cada mañán son un náufrago
nesta balsa de auga e pan, á espera.
a vida aboia sempre sobre a cinza.
¿Haberá poesía en qué salvarse?

                     Luisa Villalta        







122 x 130


A luz trespasa nos solares segredos
polas puntas dos pensamentos, onde os pensamentos
cheiran a chuvia;
onde a lóxica morre,
o segredo do chan medra polos ollos,
e a sangue salta ó sol;
sobre os ermos márxenes detense o albor.

Dylan Thomas








122 x 170



Por mais que os gritos batan
contra as lindes de si mesmos
a nosa ubicación anda perdida
na difusa constelación
que nos fai rendíbeis nun momento,
para deglutir-nos despois, para non ser nada.

                                   Luisa Villalta






                                                                  100 x 120


Isto é poesía, un ruído provocado. Non ornemento
sonoro, arabesco paras as pontas dos dedos: innecesários
encaixes para a alma dormir ou sentir a levedeza da onda
cando a penas chega a romper. Provocación de boca con fame,
isto. E a fame adormece ou reclama.
Fronte a rutina, o rito da palabra tensa a pel do mundo:
un tambor que desperta. A pel estremece-se porque recoñece a
morte que baila fóra da tumba.

Isto é tamén unha muller que resiste.



Luisa Villalta







                                                             100 x 120


Amo o ábaco inútil, a luz do logaritmo,
a usura das memorias, a vidrieira caduca,
os breviarios pulidos de paz abeteada,
a semente apremiada polos pobres,
as escenas de estampa: ese friso.
Luz que sustenta o asombro,
secretas catearais de sol e múrice,
interiores de irreal milagro.




Manuel Álvarez Torneiro


 100 x 120








100 x 50

























                                                           65 x 65









120 x 170



Sabía que con outras palabras construíanse reinos
que non hai ( mais existen),
Que se espallaba o clima das magnolias,
o azul, a menta;
sabía que o mar tiña escribas propios
e illas que levitan;
que o oficio do soñador acadaba
luz zodiacal e coros para hosannas,
e que a morte, ese poder primario, habitaba extramuros.








                                                         40 x 60







120 x 75



















                                                                        120 x 240









                                                           135 x 100